Vorig jaar was ik een beetje verliefd op een Italiaanse man. Hij heeft me na drie dates gedumpt via een appje en spreekt vrijwel geen Nederlands, dus de kans dat hij dit leest is klein en als u deze column voor de zekerheid gewoon onder ons houdt, dan moet het goedkomen denk ik. Afijn, dit verhaal gaat niet over die man, want alle mensen die je na de seks dumpen via een appje mogen hun kleine teen stoten en verdienen het niet om het hoofdpersonage te zijn. Nee, dit verhaal gaat over poep. En ja, misschien treft deze column u op de zaterdagochtend terwijl u net een hap havermout neemt – dan zie ik u graag terug na het ontbijt. Wat ook nog belangrijk is voor dit verhaal, is dat ik lijd aan het prikkelbaredarmsyndroom (PDS). Dat houdt in dat ik na het eten van bijvoorbeeld zuivel, ui of spruitjes óf drie dagen niet kan poepen óf drie minuten heb om de wc te halen. Je hebt goede dagen en slechte dagen en op een slechte dag had ik een date met de Italiaan. Ik stapte op de fiets met in mijn tas een stapel verse, zelfgebakken Oreo-brownies, die ik heel mooi had ingepakt voor een man die mij een week later zou dumpen. Via een appje.

De Italiaan had mij uitgenodigd om bij hem thuis pizza te eten van zijn favoriete Napolitaanse pizzeria. En nu denkt u misschien: daar zit zuivel in, dus dat heb je niet gegeten. Maar ik ben een vrouw die opgroeide met het nummer Mooie meisjes poepen niet, dus ik heb de Italiaan nooit verteld dat ik een poepsyndroom heb. En dus at ik die verdomde zuivel en hoopte op obstipatie.

Maar al na drie pizzapunten begonnen mijn darmen dramatisch te rommelen. ‘Don’t you want another slice?’, vroeg de Italiaan. ‘No, I’m full’, zei ik, terwijl ik door de zenuwen de hele dag niks had gegeten en pas drie van die dunne steenovenpizzapuntjes ophad. Shit. Maar echt. Ik moest poepen en wel nu. Heeft u weleens zwetend van de kramp geprobeerd geluidloos te poepen? Ik wel, op menig toilet, en ik wens u die stress niet toe. De rest van de avond zat ik zwetend en misselijk op de bank met buikpijn te neplachen om zijn grapjes. En weet u wat ik uiteindelijk heb gedaan? Ik ben naar huis gegaan. Nee, gevlucht. Om half 3 in de nacht. Om te poepen. En terwijl ik zat te poepen moest ik een beetje huilen om alles. Meisjes poepen wél, net als de rest van de mensen. Dat weet echt iedereen met een functionerend brein. Maar waarom ligt er dan zo’n groot taboe op poepen in het bijzijn van je date? Weet u hoe slecht het is om je ontlasting op te houden? Hoeveel pijn dat doet?

Ik heb een vriendin die een weekendje wegging met een man en drie dagen haar poep heeft ingehouden. En een kennis die al een jaar (!) een relatie heeft en nog steeds alleen in haar eigen huis poept. Dat slaat toch echt helemaal nergens op? Ik schaam me altijd als ik moet poepen bij iemand met wie ik net nog seks had, maar als ik het doe, krijg ik eigenlijk nooit een nare reactie. Dus ik weet dat het taboe bij de juiste persoon niet standhoudt. Maar toch, mijn mannelijke vrienden van vroeger ruftten zowat in m’n gezicht, maar toen ik een keer helemaal op de gang een scheet ging laten, keken ze me allemaal aan alsof ik met die scheet eigenhandig het patriarchaat in de fik had gestoken. Ik ben daar eigenlijk wel klaar mee. Een aanmoediging zou geweldig zijn. ‘Dit is mijn huis en als je moet poepen, doe dat dan alsjeblieft.’ En mensen, laten we dat dan ook echt doen.

"Ik ga heel eerlijk met jullie zijn, zoals altijd: als ik me hield aan mijn nieuwe voedingsmiddelen-schema, had ik echt een bijzonder rustige en platte (dus niet opgeblazen) buik!

Ik sliep veel beter en ik ging ook bewuster met eten om. Dus ik ging vaker en gevarieerder koken in plaats van UberEats te bestellen.

Maar vooral dus een platte buik na het eten zonder heftige buikpijn! 

What a win🌸 Dankjewel Labsolute, jullie zijn geweldig en mijn buik en ik zijn jullie eeuwig dankbaar!"